بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به سپيده‌دم،

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و به شبهاى دهگانه،

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و به جُفت و تاق،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب، وقتى سپرى شود.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در اين، براى خردمند [نياز به‌] سوگندى [ديگر] است؟

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

مگر ندانسته‌اى كه پروردگارت با عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

صاحب [بناهايى چون‌] تيرك‌هاى بلند،

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و با ثمود، همانان كه در درّه، تخته‌سنگها را مى‌بريدند؟

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و با فرعون، صاحب خرگاه‌ها [و بناهاى بلند]؟

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند،

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

و در آنها بسيار تبهكارى كردند.

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

[تا آنكه‌] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت،

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

زيرا پروردگار تو سخت در كمين است.

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

امّا انسان، هنگامى كه پروردگارش وى را مى‌آزمايد، و عزيزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گويد: «پروردگارم مرا گرامى داشته است.»

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و امّا چون وى را مى‌آزمايد و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گويد: «پروردگارم مرا خوار كرده است.»

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

ولى نه، بلكه يتيم را نمى‌نوازيد

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و بر خوراك [دادن‌] بينوا همديگر را بر نمى‌انگيزيد

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و ميراث [ضعيفان‌] را چپاولگرانه مى‌خوريد

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و مال را دوست داريد، دوست داشتنى بسيار.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه چنان است، آن گاه كه زمين، سخت در هم كوبيده شود،

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و [فرمان‌] پروردگارت و فرشته [ها] صف در صف آيند،

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و جهنّم را در آن روز [حاضر] آورند، آن روز است كه انسان پند گيرد و [لى‌] كجا او را جاى پندگرفتن باشد؟

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد: «كاش براى زندگانى خود [چيزى‌] پيش فرستاده بودم.»

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز هيچ كس چون عذاب‌كردن او، عذاب نكند.

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و هيچ كس چون دربندكشيدن او، دربند نكشد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى نفس مطمئنّه،

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد،

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

و در ميان بندگان من درآى،

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و در بهشت من داخل شو.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به روشنايى روز،

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

سوگند به شب چون آرام گيرد،

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

[كه‌] پروردگارت تو را وانگذاشته، و دشمن نداشته است.

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و قطعاً آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود.

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد، تا خرسند گردى.

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

مگر نه تو را يتيم يافت، پس پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و تو را سرگشته يافت، پس هدايت كرد؟

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تو را تنگدست يافت و بى‌نياز گردانيد؟

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

و امّا [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار،

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و گدا را مَران،

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و از نعمت پروردگار خويش [با مردم‌] سخن گوى.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آيا براى تو سينه‌ات را نگشاده‌ايم؟

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و بار گرانت را از [دوش‌] تو برنداشتيم؟

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

[بارى‌] كه [گويى‌] پشت تو را شكست.

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

و نامت را براى تو بُلند گردانيديم.

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

پس [بدان كه‌] با دشوارى، آسانى است.

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

آرى، با دشوارى، آسانى است.

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

پس چون فراغت يافتى، به طاعت دركوش

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و با اشتياق، به سوى پروردگارت روى آور.

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ سوگند به [كوه‌] تين و زيتون،

وَ طُورِ سِينِينَ

و طور سينا،

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

و اين شهر امن [و امان‌]،

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

[كه‌] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

سپس او را به پست‌ترين [مراتب‌] پستى بازگردانيديم

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‌اند، كه پاداشى بى‌منّت خواهند داشت.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

پس چه چيز، تو را بعد [از اين‌] به تكذيب جزا وامى‌دارد؟

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خدا نيكوترين داوران نيست؟

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بخوان به نام پروردگارت كه آفريد.

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ

انسان را از عَلَق آفريد.

ٱقۡرَأۡ وَ رَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ

بخوان، و پروردگار تو كريمترين [كريمان‌] است.

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ

همان كس كه به وسيله قلم آموخت.

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ

آنچه را كه انسان نمى‌دانست [بتدريج به او] آموخت.

كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ

حقّاً كه انسان سركشى مى‌كند،

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ

همين كه خود را بى‌نياز پندارد.

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ

در حقيقت، بازگشت به سوى پروردگار توست.

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ

آيا ديدى آن كس را كه باز مى‌داشت،

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ

بنده‌اى را آن گاه كه نماز مى‌گزارد؟

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ

چه پندارى اگر او بر هدايت باشد،

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ

يا به پرهيزگارى وادارد [براى او بهتر نيست‌]؟

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰٓ

[و باز] آيا چه پندارى [كه‌] اگر او به تكذيب پردازد و روى برگردانَد [چه كيفرى در پيش دارد]؟

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ

مگر ندانسته كه خدا مى‌بيند؟

كَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ

زنهار، اگر باز نايستد، موى پيشانى [او] را سخت بگيريم

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ

[همان‌] موىِ پيشانى دروغزن گناه‌پيشه را.

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ

[بگو] تا گروه خود را بخواند.

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ

بزودى آتشبانان را فرا خوانيم.

كَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَ ٱسۡجُدۡ وَ ٱقۡتَرِب

زنهار! فرمانش مَبَر، و سجده كن، و خود را [به خدا] نزديك گردان.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ چون يارىِ خدا و پيروزى فرا رَسَد،

وَ رَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا

و ببينى كه مردم دسته‌دسته در دين خدا درآيند،

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا

پس به ستايش پروردگارت نيايشگر باش و از او آمرزش خواه، كه وى همواره توبه‌پذير است.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بگو: «او خدايى است يكتا،

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ

خداى صمد.

لَمۡ يَلِدۡ وَ لَمۡ يُولَدۡ

نه كس را زاده، نه زاييده از كَس،

وَ لَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ

و او را هيچ همتايى نباشد.»

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بگو: «پناه مى‌برم به پروردگار سپيده دم،

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ

از شرّ آنچه آفريده،

وَ مِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ

و از شرّ تاريكى چون فراگيرد،

وَ مِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ

و از شرّ دمندگان افسون در گره‌ها،

وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ

و از شرّ [هر] حسود، آن گاه كه حَسَد ورزد.»

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ بگو: «پناه مى‌برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ ٱلنَّاسِ

پادشاه مردم،

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ

معبودِ مردم،

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ

از شرّ وسوسه‌گر نهانى

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ

آن كس كه در سينه‌هاى مردم وسوسه مى‌كند،

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَ ٱلنَّاسِ

چه از جنّ و [چه از] انس.»